Наше слово
17 Травня 2012
■ ARTYKUŁY, OŚWIADCZENIA ■ 2012-05-17
My, uczestnicy II Kongresu Ukraińców w Polsce, zebrani w grodzie książęcym Przemyślu w 65. rocznicę akcji “Wisła”, chcemy zaświadczyć przed naszą wspólnotą, polskim społeczeństwem i światową społecznością ukraińską, że cel, jaki postawiła przed sobą polska władza komunistyczna, nie został osiągnięty. Ukraińskie życie społeczne w państwie polskim wciąż się rozwija, a ukraińska tożsamość narodowa oraz dziedzictwo kulturowe przekazywane są z pokolenia dziadów i rodziców na dzieci i wnuki.
Zebraliśmy się całą wspólnotą: Nadsańcy i Łemkowie, Podlasianie i Bojkowie, Chełmszczanie. Są wśród nas ludzie młodzi oraz przedstawiciele starszych generacji, ludzie różnych wyznań i o odmiennych światopoglądach. Jednością chcemy zaświadczyć, że nie zważając na wysiłki władzy komunistycznej oraz lata dyskryminacji i prześladowań, jesteśmy jedną całością.
Odrodziło się życie ukraińskie na rodzimych ziemiach Łemkowszczyzny, Bojkowszczyzny, Nadsania, Chełmszczyzny oraz Podlasia Południowego, na których było ono zrujnowane wskutek akcji “Wisła”. Budzi się ukraińska tożsamość na Podlasiu Północnym, jedynym regionie, którego akcja “Wisła” nie objęła. Po wielkiej ruinie wykiełkowała nadzieja na zachowanie i rozwój ukraińskości.
W nowych miejscach przez nas zasiedlonych byliśmy zmuszeni stworzyć infrastrukturę dla życia społecznego: sieć edukacyjną, instytucje kulturalne i grupy artystyczne, zbudować cerkwie. Cieszy fakt, że wspólnoty przesiedleńców zachowują pamięć o ziemiach, z których pochodzili ich przodkowie, a pamięć ta jest przekazywana następnym pokoleniom. Wzywamy naszą wspólnotę do intensyfikacji tej działalności. Niechaj żadna wieś, żadna cerkiew i żadna pamiątka nie pozostanie bez troski i opieki!
Ostatni spis ludności, przeprowadzony w 2011 roku, (choć wielkie wątpliwości budzi metodologia jego przeprowadzenia) pokazał, że w porównaniu z poprzednim, pojawiło się więcej deklaracji ukraińskiej tożsamości. Mimo to większość naszych rodaków nie mówi otwarcie o swoim ukraińskim pochodzeniu. Wynika to z różnych przyczyn: strachu przed większością społeczeństwa, braku uformowanej identyfikacji narodowej a także asymilacji. To właśnie asymilacja narodowa jest naszym największym problemem: od ukraińskiej tożsamości, języka i kultury odeszło i nadal odchodzi wielu ludzi; akcja “Wisła” cały czas zbiera żniwo.
Z radością przyjmujemy zorganizowanie oraz wielką społeczną i kulturalną działalność członków naszej wspólnoty, którzy wyemigrowali do Ameryki Północnej. “Zakerzońcy” są jedną z najbardziej aktywnych grup diaspory ukraińskiej, m. in. w Kanadzie. Dla naszej wspólnoty są wielką pomocą i przykładem tego, w jaki sposób wspólnym staraniem zachowywać pamięć o ukraińskim dziedzictwie Zakerzonia.
Nowym zjawiskiem jest ukraińska emigracja zarobkowa. Tysiące Ukraińców już stało się obywatelami Polski, kolejni przyjechali tu na stałe. Tylko niewielka ich część włącza się w nasze życie kulturalne i religijne, a wielu szybko się asymiluje. Zmiana tej sytuacji to jedno z kluczowych zadań zorganizowanej społeczności ukraińskiej. Zwracamy się do Ukraińców z Ukrainy, którzy zostają na stałe w Polsce: wstępujcie w nasze szeregi! Razem budujmy ukraińskie życie dla siebie, swoich dzieci i wnuków. To będzie też wielka pomoc Ukrainie w drodze do jej integracji z Unią Europejską.
W ostatnich latach przeszła trzecia fala migracji Ukraińców, szczególnie młodych, z Polski do krajów Europy Zachodniej. Podtrzymywanie ich kontaktów ze społecznością ukraińską oraz zachęcanie do powrotu i pracy na niwie narodowej to cel naszej działalności.
Bardzo ważne jest dla nas też podtrzymywanie kontaktu z Ojczyzną – Ukrainą. Nie jest nam obojętny jej los, pragniemy dla niej dobrobytu i chcemy budowy demokratycznego państwa prawa, które będzie częścią przestrzeni europejskiej. Niezbędna jest stała współpraca z naszymi braćmi, których w latach 1944-1946 deportowano do Ukrainy Radzieckiej z Łemkowszczyzny, Bojkowszczyzny, Nadsania, Chełmszczyzny i Podlasia.
Wspólnota ukraińska w Polsce z całą swoją regionalną, wyznaniową, organizacyjną różnorodnością stoi przed koniecznością znalezienia sposobu istnienia w warunkach globalizacji i szybkiego rozwoju technologicznego. Te formy życia narodowego, które przez dziesięciolecia pozwoliły nam zachować siebie, swoje tradycje oraz tożsamość, już nie wystarczają. Musimy szukać swojego miejsca we współczesnym społeczeństwie, znajdując takie formy życia narodowego, które będą odpowiadały wyzwaniom współczesności.
Odezwa w j. ukraińskim ukazała się w nr. 20/2012 “Naszego Słowa” (13.05.2012);
“Наше слово” №20, 13 травня 2012 року
Поділитися:
Коментарі
jako Polakowi, przykro jest mi czytać tę odezwę ((( z odezwy dowiadujemy sie tylko, że polskie władze komunistyczne przesladowały Ukraińców i że miała miejsce akcja Wisła… nic więcej!!!! czy autorzy zapomnieli iże od tych wydarzeń minęło ponad 60 lat?? że od 25 lat nie ma w Polsce komunizmu??? że Polska jest członkiem UE do której Ukraina chciałaby wstąpić??? czytając odezwę można by odnieść wrażenie, że Ukraińcom nadal ciężko się żyje w Polsce, co jest oczywistą nieprawdą!!!!